Zeker weten of onzekere hoop?

Nog een beetje beduusd kruip ik achter mijn laptop om dit verhaal met jullie te delen. Buiten stroomt de regen neer en binnen is het zelfs een beetje donker, vanwege alle grijze regenwolken boven ons hoofd. Vandaag is het bij jullie Dankdag. Wij hebben hier een gewone schooldag met tijdens onze Islam les een zoom-meeting met een shaykh uit Libanon. Hij zou eerst naar onze les komen, maar vanwege corona hebben we nu toch maar digitaal afgesproken.

Shaykh Mohammed is een belangrijke man, hij woont in Sidon waar veel moslims wonen. Hij is ook rechter in de rechtbank en leraar. Hij vertelt over zijn werk als rechter dat hij vooral druk is met familierecht. Ongeveer 2000 casussen per jaar. Het is namelijk zo, in Libanon heb je de wet die landelijk geldt, bijvoorbeeld de wet die criminaliteit verbiedt. Maar deze Libanese wet zegt niets over familie-vraagstukken. Dus niets over echtscheiding, alimentatie en voogdij bijvoorbeeld. Mocht je hier in Libanon willen scheiden, dan ga je daarvoor naar de rechtbank van jouw geloof. Een Soenitische moslim gaat naar de Soenitische rechtbank. En een Sjiitische moslim gaat naar de Sjiitische rechtbank. Dit is zo geregeld omdat iedere groepering (ook in het christendom) zijn eigen wetten en regels heeft voor familierecht en bijvoorbeeld voor echtscheiding.

Tot zover was de ontmoeting verrassend, want dit wisten we niet. Maar wat daarna volgde, dát wil ik graag met jullie delen.

Terwijl de shaykh door een stroomstoring in Sidon even wegvalt uit het Zoom-gesprek checken we nog even bij onze docent of we ook persoonlijke vragen mogen stellen. Dat mag. Dus als het internet van de Shaykh het weer doet vragen we: “Als christen kunnen we ons soms best druk maken of God tevreden met ons is. Kunt u weten of Allah tevreden met u is en hoe kunt u weten of u naar de hemel gaat als u sterft?” De shaykh bedankt vriendelijk voor de vraag. Deze vraag wordt niet vaak gesteld maar is wel een belangrijke vraag geeft hij aan. Hij gaat verder met “als moslim moet je twee dingen doen: in god geloven en goede dingen doen.”

“En” vervolgt hij “Je weet of je in god geloofd. Maar je weet niet zeker of je de goede dingen die je doet ook helemaal goed doet. Doen we de goede dingen alléén voor god? Of toch ook om eer te krijgen van de mensen? Soms doen we namelijk goede dingen zodat andere mensen zullen zeggen dat we een goede moslim zijn. Als we iets goeds doen, dan zou het 100 procent voor god moeten zijn. Maar, vaak is dat dus niet zo. Daarom weet je niet zeker of je in de hemel kan komen. Omdat je niet zeker weet of je alle dingen wel voor 100 procent voor god hebt gedaan.”

“Dus” eindigt de shaykh “geloof in god en doe je best door goede dingen zo veel mogelijk alleen voor god te doen. Je weet dan misschien niet of je naar de hemel gaat, maar tegelijk weet je net zo goed niet of je naar de hel gaat. Dus je hoopt dat god je ontvangt in het paradijs.”

Snel stellen we onze tweede vraag. “Hoe ziet u christenen. Kunnen zij ook naar de hemel gaan of moeten zij daarvoor eerst moslim worden?”

“Nee, dat is niet nodig” antwoord de shaykh. “Want Abraham was de eerste moslim. Hij zocht god, geloofde in hem en deed goede dingen. Hij was dan misschien in naam geen moslim, maar hij deed wat het islamitische geloof inhoud en daarmee kom je in de hemel. In de Koran staat: Degenen die geloven - de Joden, de christenen en de Sabianen die in God en de Laatste Dag geloven en daden van gerechtigheid verrichten - zullen hun beloning van hun Heer ontvangen. Ze zullen niet vrezen, noch zullen ze treuren. Dus ook al ben je christen, je kunt toch in de hemel komen.”

Dat antwoord verbaast ons wel want in verschillende lesboeken die we hebben gelezen staat dat men wel de profeet Mohammed moeten erkennen. Dus onze docent vraagt de shaykh “Maar is het voor mensen dan niet nodig om Mohammed te erkennen als profeet?”

Ook hierop antwoorde de shaykh ontkennend. “Want alle mensen die vóór Mohammed geleefd hebben, die wisten niet van zijn bestaan dus konden ook niet in hem geloven. En ook nu zijn er mensen die nog nooit van hem gehoord hebben, dus zij kunnen hem ook niet erkennen als profeet. Maar als moslim, als je hoort over de profeet, dan moet je wel in hem geloven.” Hoe dat dan precies zit voor christenen is me nog niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk blijft het belangrijkste dat je in god geloofd en goed doet.

Helaas is er dan geen tijd meer om meer vragen te stellen. De lestijd is voorbij. We nemen afscheid, verlaten het gesprek en klappen de laptop dicht. Beduusd. Natuurlijk wisten we dit wel ergens, maar om iemand daar zo over te kunnen bevragen en dan deze open en eerlijke antwoorden te krijgen… Tjonge, dat doet ons maar weer beseffen hoe rijk we gezegend zijn om op te groeien in een christelijke omgeving waarin we horen van genade.

En nu, terwijl ik de laatste regels van deze blog typ klinkt ineens de oproep tot gebed vanuit de moskee iets verderop. En mijn hart bloed voor al die duizenden die zo hun best doen en nooit weten of het genoeg is. Wat is het Evangelie van Jezus Christus, de Zoon van God, Verlosser en Zaligmaker dan een wonderlijk en heerlijk evangelie. Wat is dit evangelie het waard om gedeeld te worden! Laten we ons er niet voor schamen!

“Want ik schaam mij niet voor het Evangelie van Christus, want het is een kracht van God tot zaligheid voor ieder die gelooft, eerst voor de Jood en ook voor de Griek” en ook voor de Moslim, denkt u niet?