Gewoon bijzonder

Ha allemaal,

Deze keer is er niet zoveel nieuws te vertellen, geen bijzondere dingen. Maar soms, als je goed kijkt is het gewone ook bijzonder.

We hopen dat jullie goede kerstdagen hebben gehad, ondanks dat alles anders was dan normaal. Wij waren met kerstavond uitgenodigd bij vrienden. Het was heerlijk om in een huis vol mensen te zijn. We konden niet met iedereen spreken, want met die 5 woordjes Arabisch van ons is geen gesprek te voeren. Maar vooruit, vriendelijk zijn en glimlachen is in iedere taal hetzelfde.

Met kerst gingen we naar een katholieke kerk want daar was de dienst in het Engels. Verder bleven we in de NEST, samen met de andere SiMO studente. Alle andere studenten waren naar huis of naar familie. En tweede kerstdag kent men hier niet, dus die dag zijn we gewoon een dagje weg geweest naar de Jeita Grotten. 

Aan het einde van die dag liepen we in een stadje, genietend van ons ijsje. We zochten een weg om bij de zee te komen. Toen dat niet lukte bestelden we een taxi via onze telefoon en daar ergens op een stoep stonden we te wachten. Om de tijd te verdrijven maakte ik wat foto's van bloemetjes, op m'n knieën, vanaf alle kanten. Ineens werd er gefloten door een soldaat iets verderop, of we even wilden komen. "Ja natuurlijk." Wat we daar aan het doen waren? "Uh, wachten op een taxi" was ons antwoord. En wat ik daar deed? "Tja, foto's maken van bloemetjes." Dus ik liet hem op m'n telefoon de foto's zien, paarse bloemetjes, gele bloemetjes gleden voorbij. Tussendoor had ik ook nog een foto genomen van het stadje tegen de berg aan. Die werd ingezoomd en met die foto leek hij niet echt blij. Dus ik bood maar snel aan om 'm te verwijderen, nou dat wilde hij inderdaad. We scrolden nog wat verder en er verschenen verder alleen nog maar bloemetjes, toen was hij tevreden en mochten we weer gaan. Gelukkig! Opgelost! Toen we weer terug liepen zagen we schuin tegenover 'ons plekje op de stoep' een wachtpost van het leger. Die wachtposten zijn overal, maar mogen niet gefotografeerd worden. Dus waarschijnlijk was dat het probleem. Maar echt, die post had ik er niet op de foto gezet, maarja, blij dat we het met één foto wissen opgelost hadden! 

Afgelopen maandag kwam er weer leven in de brouwerij, veel studenten keerden weer terug na een lang weekend thuis. De Armeense medestudenten hadden een gewoon weekend gehad want hun kerstfeest is pas op 6 januari. Het is leuk om te zien hoe trots Armeens ze zijn. Ze hebben later kerst maar vol overtuiging delen ze mee dat zij de juiste datum hebben. Dan lachen we maar wat. 

Er worden hier heel wat Armeense grappen gemaakt, vooral door henzelf. Een van de opmerkingen is dat iedereen Armeen is, maar dat bijna niemand het weet behalve zij. Want Noach kwam tijdens de zondvloed met de ark tot stilstand op de Ararad, en jawel, waar ligt die berg? In Armenië! Dus iedereen stamt af van 'Noach de Armeen'. Ze zijn trouwens ook heel trots dat zij als enige land vanaf het begin en nu nog steeds christelijk zijn. Dus nouja. Tis maar even dat jullie het weten. 

De komende dagen van de kerstvakantie gebruiken we niet echt om vakantie te houden. Jan moet nog veel werk doen voor zijn scriptie en hij moet ook nog een presentatie voorbereiden. Genoeg te doen dus. We gaan wel een nachtje weg met oud en nieuw, daar hebben we al zin in! 

We zijn ondertussen ook al over de helft van onze tijd hier in Libanon. De tijd van terugkijken en evalueren begint. Of we nu graag naar Nederland terug willen, of we heimwee hebben? Tja, het antwoord op díe vraag hangt een beetje af van het moment waarop je het vraagt. Want als we denken dat we hier straks weg gaan, dan komt er zo'n band om m'n hart. Het voelt alsof we nog steeds niet genoeg weten, er is nog zoveel meer te leren. Tegelijkertijd las ik ooit, als je denkt Libanon te begrijpen dan is het je niet goed uitgelegd...

Aan de andere kant mis ik soms ook wel de gezelligheid van Nederland, dat je de auto kan pakken, op bezoek kan bij familie, ergens heen kan rijden, ergens kan wandelen, wat drinken (nu natuurlijk ook niet echt, maar toch). Soms mis ik Nederland omdat de dingen daar gewoon wat simpeler zijn. Omdat je weet hoe het werkt, omdat je de weg weet, omdat je de taal spreekt. Omdat als je thuis iets wilt bakken niet drie uur voorbereidingstijd nodig hebt om alle ingrediënten te verzamelen en af te wegen zonder weegschaal en je koekjes dan alsnog mislukken doordat de oven niet goed werkt :) Maar ze waren nog wel te eten hoor, die koekjes, dus dat hebben we gewoon gedaan.

Dus, zo zijn jullie weer een beetje op de hoogte van ons gewone leven. We genieten nog maar even van onze tijd hier, met alle fijne dingen en rarigheden. Voor het weten zijn we weer terug in Nederland waar alles zó vertrouwd en overbekend is... 

Goede jaarwisseling!