Lockdown stilte

Het was een poosje stil aan onze kant. Maar nu moet het er toch een keer van komen: een nieuwe blog. Ja, en waarom het zo stil was? Omdat het hier nu eenmaal ook stil was. In de afgelopen weken regen de lockdown-dagen zich aaneen. Er was haast geen verschil meer tussen de dagen. En natuurlijk wil ik daar niet over klagen, er zijn genoeg mensen die wensen dat iedere dag hetzelfde is of mensen die deze eentonige dagen al voor coronatijd kenden.

Terwijl we in onze kamer zaten lazen we in het nieuws over protesten in Tripoli en andere plekken in Libanon, omdat de lockdown zo lang duurde. Mensen komen in de knel met hun werk, 4 weken niet werken is ook een maand geen salaris. En dat is voor veel mensen niet te doen. De verdrietige verhalen kruipen in je hart, wat erg dat het zo gaat. Wat intens verdrietig. Een vader die zijn kind van een jaar of 3 achterlaat omdat hij geen geld heeft om eten voor haar te kopen. Dan moet ze maar zonder haar familie, bij andere mensen opgroeien zodat ze tenminste eten zal krijgen. Een andere man die zichzelf midden op de doorgaande weg in brand steekt, roepend dat hij zijn familie al een paar dagen zelfs geen brood kon geven. Weer anderen die iedere dag hopen dat de buren wat eten over hebben en dat aan hen zullen geven. Ook mensen met een gewone baan als timmerman of loodgieter kunnen moeilijk rondkomen. Want ze kunnen hun werk niet doen. Libanezen geven het niet graag toe, dat ze het zwaar hebben, dat het moeilijk is om aan eten te komen. Maar het geldt voor zo veel mensen!

Wij hoopten ook dat de lockdown 8 februari voorbij zou zijn. Maar de corona cijfers zijn niet echt verbeterd, ondanks de strenge lockdown. De ziekenhuizen liggen nog steeds te vol. Dus er is besloten om de lockdown de komende 8 weken, in 4 fases, af te bouwen. Een goed besluit denk ik, maar wat gaan die mensen doen die al geen eten konden kopen? Nog langer zonder?

Het besluit voor het zo langzaam afbouwen van de lockdown betekend voor ons dat we tot de dag van ons vertrek eigenlijk niet veel meer kunnen doen. Ja, naar de supermarkt met een toestemmingsformulier. En om dat te krijgen is al een heel gedoe. Vandaag hebben we via een omweg toestemming gekregen zodat we even op bezoek konden bij Wilbert en Rima en hun kinderen. Dat was heel fijn, even eruit. We genoten van de gezelligheid, het eten en het uitzicht. Al rijdend door de stad, voelen ons hart een beetje samenknijpen. Moeten we Libanon nu echt verlaten?

Ja, dat moet. Want onze tijd hier is bijna voorbij. En dat is een dubbel gevoel. Op sommige dagen zien we er heel erg naar uit om weer thuis te zijn. En op andere dagen kijken we elkaar aan en vragen we ons af waarom we niet gewoon in Libanon blijven.

Maar ook hierin mogen we vertrouwen op de Heere. Blijkbaar is het voor nu genoeg. Blijkbaar hebben we genoeg geleerd, ontdekt en ervaren. En de liefde voor Libanon en het Midden-Oosten? Die is er nog steeds. En snappen we Libanon beter? Een heel klein beetje, maar tegelijk maakt dat het ook nog ingewikkelder...

Dusja, de komende dagen gaan we meer en meer dingen 'voor het laatst doen', binnen de grenzen van de lockdown. Dus dat wordt voor het laatst naar de supermarkt op de hoek, nog even genieten van het warme weer en de zon, voor het laatst met de lift naar de 8e verdieping om de zee te zien, voor het laatst eten bestellen via Toters, voor het laatst met elkaar thee drinken na de lunch, voor het laatst een cake bakken in de studenten keuken, voor het laatst kletsen en tafeltennissen met de andere studenten. Tot vrijdag avond. Dan stappen we het vliegtuig in, op weg naar Nederland.

Biddend om Zijn leiding. Biddend dat we op een dag terug mogen komen. Biddend voor alle mensen die we ontmoetten, biddend voor Libanon.