Een overlopende beker

Afgelopen week hebben we onze laatste colleges gehad. In de kerstvakantie bezochten we de bergen van Libanon, een indrukwekkend oud tempelcomplex in Baalbek en net voor de lockdown waren we in de stad Saïda, daar plaatsen we wat foto’s van. Maar, op deze late zaterdagavond een blog over een heel ander onderwerp.

De laatste weken mocht ik tussen de colleges door verschillende interviews transcriberen voor het 100 jarige bestaan van ACO. Dit is een Franse zendingsorganisatie die ook in Nederland actief is, onder de naam De Morgenlandzending.

Uren luisterde ik naar de verhalen, herluisterde ik wat men zei. Zocht ik op google naar de juiste spelling van Engelse woorden en vulde ik pagina na pagina. De interviews zijn klaar, ingeleverd maar niet vergeten.

Wat maken mensen veel mee in hun leven, wat leidt het leven soms over vreemde wegen. Maar wat is het heerlijk zoals die dominee uit Syrië het in het interview verwoorde: het leven lijkt soms alsof je in een auto springt, gaat rijden zonder dat je weet waar je heen gaat en zonder dat je weet hoeveel brandstof je nog hebt. Maar hoe het ook loopt, de Heere is mijn herder, mij ontbreekt niets.” Of nog mooier in het Engels ‘I shall not need’.

Nog iets anders wat hij zei maakte veel indruk op mij en dat wil ik ook graag delen. Hij vertelde over de verschillende kerken in Aleppo. Veel kerken zijn lang geleden gesticht door zendelingen uit het westen, door de jaren heen zijn de zendelingen ook weer vertrokken. Qua organisatie hebben veel kerken het goed op een rij, ze krijgen giften en ondersteuning. Maar, zo zei hij, je kunt dat allemaal hebben maar als je geen missie hebt, dan is het niets. Je moet weten “Ik heb iets te doen, ik heb een roeping, een visie, ik heb iets te brengen aan de mensen met wie ik leef.” Maar voor veel kerken bleef er uiteindelijk maar één ding over als missie: overleven. Ja, dat is nu onze echte missie en alle andere dingen zijn bijzaak, vertelde hij. Het is een overlevingsstrategie en op die manier doen we alles. Soms zijn we creatief en soms zijn we domweg aan het overleven. Het geldt voor alle kerken hier, of ze nu groot of klein zijn. Het grootste doel van ons leven is om te overleven.

Maar, vervolgde hij, in onze missie, in zending kan dat eigenlijk niet. Je kunt geen zendeling zijn als je alleen maar bezig bent met overleven. Zending is er op uit gaan. Naar een ander land of in je eigen stad. Zending is meer dan overleven, het is iets extra’s. Het is zoals een beker die vol zit en dan overloopt, dát is zending.

“It’s when the cup is full and then starts to overflow, that’s the mission.”

Ik zag het voor me. En toen begreep ik waarom er nog steeds mensen zendeling zijn. Om te mogen delen van de overvloed, van de liefde van Christus die hun beker laat overstromen. Waar je het ook doet, in een ander land of in je eigen stad, als zendeling als bouwvakker of juf, dat maakt dan eigenlijk niet uit.

Laten we bidden voor de kerk in het Midden-Oosten. Dat ze ondanks dat ze strijden om te overleven toch een overstromende beker zullen zijn. En bid dat, als ze zich droog en uitgeput voelen van het strijden om te overleven, ze bij Christus de overvloedige fontein van alle goed, gevuld en gelaafd zullen worden. Opdat Zijn naam wereldwijd zal klinken.

Zo gaan we de zondag in. En daarna een nieuwe week van volledige lockdown maar zonder te klagen. Ook al is alles gesloten, de bron des Levens is altijd open.