De heilige vallei

Afgelopen twee weken hebben we les gehad over de Maronieten. Hun geschiedenis is heel erg verweven met Libanon. Kort gezegd komt het hier op neer: in de 5e eeuw leefde de monnik Mar Maro ergens in de bergen van Syrië. In zijn eentje, zonder dak boven zijn hoofd, in weer en wind. Hij woonde daar niet omdat hij geen huis kon betalen maar omdat hij voor dit leven koos. Na zijn dood waren er mensen die zijn voorbeeld navolgden en jawel, zij werden Maronieten genoemd. Door de jaren heen hebben de Maronieten het heel zwaar gehad. Ze werden vaak verjaagd, achter na gezeten en steeds sloegen ze op de vlucht. Ze zochten verstopplaatsen om te wonen, ergens waar men hen niet makkelijk kon bereiken. Dus ze woonden hoog in de bergen, in de rotsen en in grotten. Na iedere vervolging trokken ze verder richting Libanon en belanden ze uiteindelijk in de bergen van Libanon en daar woonden ze. Toen de kruisvaarders in Libanon arriveerden sloten de Maronieten vriendschap met hen. In die tijd was de Rooms Katholieke kerk door de reformatie veel leden kwijtgeraakt terwijl hier in het Midden Oosten mensen graag bij een kerk van het westen wilden horen. Voor beiden een win-win situatie, dus sloten de Maronieten zich aan bij de Roomse kerk. Later kregen de Maronieten door Frankrijk een eigen stuk land toegewezen zodat ze daar veilig konden wonen, en dat was (een deel van) Libanon. Nog steeds is de president van Libanon een Maroniet.

Gisteren bezochten we een vallei waar de Maronieten vroeger woonden, zich verstopten tegen vervolging. Deze vallei heet de Qadisha vallei. Qadisha betekent heilig, de heilige vallei dus… Via smalle en vooral steile paadjes dalen we af de vallei in. Indrukwekkend om zo midden in de natuur te lopen, wat voel je je dan nietig. Onderweg bezoeken we het huis van een Maronitische kluizenaar-monnik. Een oude man die in zijn eentje in een huisje in de rots woont zonder enige luxe. Hij woont daar al járen. Hij krijgt één keer per week bezoek van Maronieten die graag met hem willen bidden en uit de bijbel willen lezen. Verder is hij alleen.

Als we verder wandelen zien we na ongeveer een uur ineens een huis in de rotswand. Onderweg zagen we wel lege ruïnes, onbewoonde huizen aan de overkant van de vallei maar dit ziet er bewoond uit. Als we dichterbij komen blijkt het een kerk te zijn. Rima vertelt ons het verhaal over een jong meisje dat in de 5e of 6e eeuw haar moeder verloor op jonge leeftijd en opgevoed werd door haar opa. Haar vader besloot monnik te worden en haar opa ook. Het meisje, Marina, wilde ook graag monnik worden. Maar dat kon niet omdat ze een vrouw was en er daar geen nonnen waren. Ze besloot om zich voor te doen als man. Scheerde haar hoofd kaal, trok mannenkleren aan en zo werd ze monnik. Tijdens één van haar bezoeken in de dorpen bleef ze ergens overnachten en negen maanden later werd er een baby bij de monniken gebracht. De dorpelingen zeiden dat die nieuwe monnik een meisje uit het dorp zwanger had gemaakt. Marina wist als enige natuurlijk dat zij het niet was geweest maar nam de schande op zich. De monniken besloten dat zij niet langer bij hen mocht wonen en in haar eentje deze baby op moest voeden. Zo vertrok Marina, met een baby. Hier, op deze plek in de bergen ging ze wonen. In de kou, zonder eten. Wonderbaarlijk kon ze de baby ineens borstvoeding geven en zo overleefde de baby. Pas jaren later bij Marina haar dood ontdekte men dat ze een vrouw was. Toen de kruisvaarders dit verhaal hoorden werd Marina heilig verklaart. In het kerkje hangt een schilderij van Marina met het kind wat ze opvoedde. Hier is ze begraven, en ook verschillende patriarchen van de Maronitische kerk zijn begraven in dit minikerkje, ter ere van Marina.

Na dit bijzondere verhaal vervolgen we onze weg over de smalle paadjes naar een andere kerk waar vroeger een patriarch woonde. We klauteren naar beneden om de rivier en watervalletjes te zien en uiteindelijk ploffen we uitgeput neer in de bus voor een rit van twee en half uur terug naar Beirut. Het was een prachtige dag! Vandaag hebben we spierpijn, maar vooruit. We zijn dankbaar dat we juist vandaag de reformatie mogen herdenken! :)