Genoeg.
16 november 2020 - Beiroet, Libanon
Goed. Tijd voor een nieuwe blog. Alleen, ik weet dus niet wat ik schrijven moet. Dit is mijn derde poging.
Eerst dacht ik, zal ik vertellen over al die mensen om ons heen die geliefden verloren door de dood? Over de herinneringen die ieder achterlaat? En dan de vraag stellen die onze docent stelde: welke herinnering laat jij na als je sterft? Hoe zal men aan jou denken?
Toen dacht ik, zal ik vertellen over de Armeense medestudenten van de NEST die zich zorgen maken om hun land, om hun familie? Zal ik dan ook vertellen over de zwager van die ene student? De zwager is soldaat en samen met twee anderen is hij vermist sinds begin vorige week.
Of moet ik gewoon iets luchtigs vertellen? Over de lockdown die hier zaterdag is ingegaan bijvoorbeeld. Vertellen dat alle straten op zondag leeg zijn omdat er autoloze zondagen ingesteld zijn.
Nee, zal ik anders vertellen over het schuldgevoel wat ik soms heb als ik besef hoe luxe mijn positie als Nederlander is? Dat iedereen uit het Midden Oosten moeite heeft met reizen. Dat Libanezen alleen via Frankrijk kunnen reizen omdat alle andere westerse landen denken dat ze naar hun land vluchten en daarom geen visum willen geven?
Of zal ik dan toch voor safe gaan en gewoon vertellen wat we geleerd hebben van de Grieks Orthodoxe kerk? Vertellen dat alles, ieder woord, iedere beweging een betekenis heeft. Dat zelfs iedere snee in het Avondmaalsbrood een betekenis heeft en bij iedere snee een Bijbeltekst wordt uitgesproken om de dood van Christus te herdenken. Dat is ook waardevol om te delen toch?
Maar ik kan ook vertellen over de film die we zagen. Een film over de oorlog met Israël in 2006. En dan toegeven dat ik eigenlijk helemaal niet weet wat oorlog is. Ja, ik weet wat het is. Maar ik weet niet wat het betekend. Dat je bij iedere bom bid “O God niet op ons”. Dat je alles kwijtraakt, mensen verliest, zomaar ineens.
Of, misschien kan ik schrijven over dat lied wat ik hoorde. Over Gods zegeningen die soms meer op regenbuien lijken. Dat Gods genade soms verstopt is in verdrietige dingen.
Of toch hierover? Maar wat gaat men dan denken, want dit ligt gevoelig... Zou ik kunnen schrijven over wat die student tegen ons zei? “Het lijkt alsof jullie als Nederlanders nog altijd een schuldgevoel tegenover de joden hebben vanwege de Tweede Wereldoorlog. Jullie zien hén altijd als slachtoffers. Het westen heeft hen na de oorlog hier naar toe gestuurd en een land gegeven. En sinds dien zetten zij moslim én christen Palestijnen uit hun huizen en gaan zelf in die huizen gaan wonen. Zij zeggen, zoek het uit waar jullie gaan wonen, wij wonen nu in jouw huis.” Maar dan moet ik ook schrijven dat ik daar zat, het wilde ontkennen en tegelijkertijd niet wist wat ik moest zeggen. Maar vooral, dat ik niet wist of het waar was wat hij zei.
Dus. Geen idee. Ik weet het niet. Ik hou het hier maar bij.
Soms denk ik, wat leren we hier nu. We studeren, doen boodschappen, kletsen met andere studenten, volgen colleges, af en toe help ik wat met vrijwilligerswerk. Maar het voelt niet als heel nuttig. Maar als ik dit zo opschrijf denk ik, ja, het is ook wel genoeg.
Goede week.
De volgende keer schrijf ik hopelijk een samenhangender verhaal!
Ik denk dat juist de twijfel toont dat jullie juist nuttig bezig zijn. Het is altijd fijn natuurlijk als je overal zeker van bent, vol van je geloof en denkt dat je alles wat je doet super goed is. De wereld waarin we leven is echter niet altijd zo mooi, die is weerbarstig en heeft nare plekken. Dat je die nu tegenkomt laat je je misschien klein voelen. En misschien stoort het wel dat je niet overal antwoorden op hebt.
Paulus schrijft "Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht". Wij hoeven goddank niet alles te begrijpen. Of het nu gaat om wetenschappelijke discussies, om 'de waarheid' (als je alleen al aan de staat Israël denkt...) of om al die lastige dingen emotionele dingen die je opnoemt.
Dus ik zou zeggen: "Houdt moed!". Zwakte en twijfel is precies de plaats waar Gods genade leeft. Ook al is het dan voor je gevoel een korte regenbui in een droge woestijn :P.
Broederlijke groet,
Jacob
Wat een eerlijk verhaal. Inderdaad zoals ook Jakob hierboven al aangeeft, je zou zo graag anders zien. De werkelijkheid is echter zoals die is. Dan is het juist ook goed om dit te lezen. Zo hebben wij hier in Nederland ook meer besef wat er leeft. En worden er juist hele goede gebedspunten genoemd is deze blog (laten we als lezers deze punten neerleggen bij Hem). Juist deze dingen neer te leggen bij Hem die alles weet en ziet, maakt ons afhankelijk. En dan wetend en vertrouwend dat Hij doet wat Hem behaagd.
Eerlijk gezegd vind ik dit één van de mooiere blogs van jullie. Juist omdat je schetst wat je tegenkomt. Misschien wel geen samenhangend verhaal, maar wel een eerlijk verhaal recht uit jullie hart.
Gods zegen gewenst in deze tijd!